Cruciale rol voor afasietherapeuten

"Some people with aphasia communicate better than they talk (Holland, 1977)"

Een bekende maar tot op heden onbegrepen paradox in de afasieliteratuur is dat sommige mensen met afasie beter kunnen communiceren dan praten (Holland, 1977). Dit verschijnsel komt veel afasietherapeuten bekend voor. Hoe kan het zijn dat er – ondanks vergelijkbare problemen met taal – zulke grote verschillen bestaan in communicatievaardigheden?

In dit onderzoeksproject wordt het verschil tussen taal en communicatie nader onderzocht. In samenwerking tussen mensen met afasie, naasten, praktijkprofessionals en onderzoekers wordt onderzocht wat communicatieve competentie in functionele communicatie precies inhoudt.

Bovendien wordt nagegaan hoe er in de chronische fase het beste kan worden gewerkt aan communicatieve competentie.

In dit onderzoeksproject wordt behandelmateriaal ontwikkeld voor mensen met chronische afasie. Het revalidatietraject, waarin behandeling stoornisgericht is, is dan afgesloten. In de chronische fase draait behandeling om dagelijks functioneren, participeren en kwaliteit van leven. Hoewel het ‘talig plafond’ in deze fase vaak is bereikt, geldt dit niet voor het ‘communicatief plafond’.

Hoewel de één hier beter in slaagt dan de ander, kunnen mensen met afasie in de chronische fase nog wel degelijk vooruitgang boeken in communicatieve vaardigheden.

Wat maakt dat ‘sterke’ communicatoren zich goed kunnen redden in alledaagse interactie, terwijl bij zwakkere communicatoren interactie snel ‘stokt’?

Hoe worden intonatie, lichaam, gezicht en handen ingezet om een boodschap over te brengen?

Daarover gaat dit onderzoeksproject. De resultaten worden vertaald naar kennisproducten die beschikbaar worden gesteld voor Hersenz-behandelaren en collega-afasietherapeuten.