Ja, eindelijk edNAH
Vervolg op vorige blog
Ik had beloofd om mijn edNAH cursus eens uit te leggen, de Ervaringsdeskundige Niet-Aangeboren Hersenletsel (ik moest de eerste twee woorden weer opzoeken, zucht…).
Maar mijn gedachten werden steeds afgeleid naar het Kabinet Schoof. Nou ja ex-kabinet Schoof. Gelukkig stond de naam Schoof al in de verleden tijd.
Ik begon weer hel en verdoemenis voor me te zien. Dat gebeurt de laatste tijd steeds vaker.
Bijvoorbeeld met vrienden, laatst een etentje met dienstmakkers in de Bilt. Eerst moest ik ernaar toe rijden, toen moest ik de auto parkeren. Twee simpele dingen, maar ik zweette er peentjes over. Ik slaap er slecht van.
Of laatst moest ik een nieuwsbrief versturen. Gottegod wat heb ik mij in stilte opgewonden. Wat een beren op de weg. De nieuwsbrief ging er via de email zonder moeite vlotjes uit.
Nog eentje dan: ik ga binnenkort voor het eerst weer eens naar een festival met mijn dochter. Gezellig! Maar ik begin nu al weken ’s nachts na te denken hoe dat moet met mijn auto. Ik zie hem al staan mijlenver van de ingang af zodat ik doodvermoeid aankom. Er was slechts een mailtje voor nodig om mij naar een invalide parkeerplek te loodsen, kat in het bakkie!
En ik kan zo wel uren doorgaan.
Had ik dat dan niet voor mijn herseninfarct hoor ik u denken?
Dat valt wel mee.
Nu is het echt horror!
Als ik die dingen teruglees dan lijkt het niet zo erg, maar je moest eens weten hoe erg ik in de rats zit. Het erge is, of eigenlijk het fijne is, dat als ik opsta en van mijn bed afga dan brokkelt mijn angst langzaam maar zeker af. Er blijft maar een klein beetje angst over.
Daar moet ik mee leren leven.
Maar goed ik had mijn vorige blog gezegd dat ik iets over de cursus edNAH zou zeggen.
En daar was ik ook mee begonnen. Nou daar gaatie: ten eerste wist ik weer niet waar de eerste twee letters voor staan en ten tweede zie ik dat ik al het einde van mijn blog ben.
Nou, dat leest u wel in mijn volgende blog. Als ik nou maar kan blijven slapen vannacht, gutguttegut!
