Powerpoint
PowerPoint
Ik zou wel weer eens een PowerPoint willen presenteren
Tja, als ik het zo opschrijf klinkt het heel gewoon. Even een paar dingen op de computer zetten, goed onthouden dat je het op de computer gezet hebt en dan gaan met die banaan. In mijn vorige functie was het heel normaal.
Ik was er geen erg groot fan van, maar goed ‘it comes with the job’.
Nu zit ik iets anders in de wedstrijd. Want stel je voor dat ik ineens een blokkade heb? Ik urenlang zit te zoeken naar een woord qua afasie? Dat je zo de zaal inkijkt en 150 paar ogen kijken je aan en je loopt als een gup je mond op neer te bewegen maar er komt niets uit?
Ik heb het ook met bellen. Vaak zegt mijn vrouw dat ik ‘even moet bellen’. Godskolere, zij weet niet wat ze zegt. Ik kan de telefoon niet bij mijn oor brengen. Moet hem altijd op ‘speaker’ zetten. En dan moet ik nog wat zeggen! Uren van tevoren oefen ik zachtjes wat ik moet zeggen. Maar je dat zul je altijd zien, dan stelt de ander een hele andere vraag dan ik verwacht had. Tjeumig, heb ik dat.
Help, paniek, wat moet ik doen?
Maar het gaat al wat beter. Ik kan alweer aardig uit de voeten met de telefoon. Ik praat nog niet als Brugman, maar het is dat ik degene andere kant van de lijn niet kan zien of zo. Ik praat wel waar aardig voor de vuist weg.
Maar goed PowerPoint dus. Ik heb het een keer gedaan onder de veilige muren van Beatrixoord. En eigenlijk viel het mij best mee. Ik sprak niet van de hak op de tak. Het verhaal was coherent. En ik aan het eind kreeg ik een zoen van de juffrouw. Want het was een duidelijk verhaal.
Maar ja, binnen mijn werk durf ik niet. Die mevrouw waar ik het Afasie-verhaal mee doe ‘kan het zo goed’ en de meneer (die geen afasie heeft) waar ik lotgenoten mee help, legt het zo duidelijk uit.
Daar hoef ik toch niets aan toe te voegen?
Zo blijf ik maar bang zijn voor het onbekende. Maar goed eens zal ik een PowerPoint presenteren.
En als ik stilval? Paniek! Help me! Oh, dan is het dus het echte eind van mijn verhaal.
Niets aan de hand.
