Stappen in communicatie dankzij het afasiekoor

Als logopedist heb ik daarom 10 jaar geleden een afasiekoor opgericht, samen met mijn collega muziektherapie, die de muzikale begeleiding doet. Iedere week komen we met een groep mensen met afasie bij elkaar. We doen dan wat (spreek)oefeningen en we zingen liederen. De deelnemers zijn deels mensen uit een verzorgingshuis en deels mensen uit de wijk of van verder weg. De leeftijden lopen flink uiteen, maar toch is het een hechte groep. Er is veel ruimte voor eigen inbreng en veel aandacht voor elkaar. Iedereen heeft op één of andere manier moeite met spreken en dat zorgt voor herkenning, (zelf)vertrouwen en een gevoel van gehoord zijn. Ik zie de deelnemers vaak opbloeien tijdens een bijeenkomst.

Het afasiekoor is voor mij een mooi voorbeeld van hoe belangrijk het is om na (intensive) individuele therapie je nog verder te kunnen ontwikkelen en te leren omgaan met het hebben van afasie. Er worden bij ons afasiekoor vaak ook jaren na een CVA door de deelnemers nog zoveel mooie stappen gemaakt in de communicatie en in sociale interactie. Stappen die niet altijd te vangen zijn in uitslagen van (bestaande) testen. De cijfers die bijvoorbeeld verzekeraars zo graag willen zien.